​

Το άρθρο αναφέρεται σε ένα πρόγραμμα που υλοποιήθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης με θέμα το διαδραστικό βίωμα αφήγησης ιστοριών από κινητά ψηφιακά μέσα και τις επιδράσεις του στους επισκέπτες του Μουσείου, στα πλαίσια του CHESS project. Οι παράμετροι του προγράμματος που εξετάστηκαν ήταν η  διαδραστικότητα, η σκηνοθεσία, η προσπελασιμότητα των εκθεμάτων, η εξατομίκευση και η κοινωνική διάδραση. Οι μέθοδοι αξιολόγησης του προγράμματος περιελάμβαναν συνεντεύξεις και ερωτηματολόγια πριν και μετά την επίσκεψη και έλεγχο των δεδομένων.  Μελετήθηκε ένα κοινό 53 επισκεπτών διαφόρων ηλικιών, από 10 ετών και άνω. Η πρόταση των συγγραφέων δικαιώθηκε από το κοινό γιατί βρήκε το πρόγραμμα επίσκεψης του Μουσείου διασκεδαστικό και ταυτόχρονα εκπαιδευτικό.
Τα σχόλια μου για τη δημοσίευση είναι τα παρακάτω: Το αφήγημα δημιουργεί ευφορία, καθιστά την περιήγηση διασκεδαστική, ευχάριστη, υπερβαίνοντας την υποχρεωτικότητα και το ενίοτε κουραστικό της θέασης καθενός εκθέματος ξεχωριστά. Η διασύνδεση των διαφόρων εκθεμάτων στη βάση του αφηγήματος βοηθά την περαιτέρω περιήγηση εντός του Μουσείου.
Οι επιφυλάξεις μου, τις οποίες εξάλλου επισημαίνουν και οι συγγραφείς, είναι ότι ο επισκέπτης δυστυχώς εστιάζεται περισσότερο στην οθόνη της συσκευής του και λιγότερο στο έκθεμα, επίσης ότι η επίσκεψη στο Μουσείο αποκτά κάπως μερικό χαρακτήρα, διότι επεξεργάζεται μόνο τα αντικείμενα που αφορούν το αφήγημα. Ως εκ τούτου ίσως θα πρέπει ο επισκέπτης να παρακολουθήσει περισσότερα του ενός αφηγηματικά προγράμματα, για να καταφέρει να ιδεί ένα σημαντικό μέρος του Μουσείου. Τέλος, εκφράζω τον προβληματισμό μου για το αν ένα  μουσείο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται μόνο με παιγνιώδη τρόπο, πράγμα βέβαια που είναι επιθυμητό για τα παιδιά μικρής ηλικίας, ώστε να εξοικειωθούν με το μουσειακό βίωμα. Εξ άλλου, πιστεύω ότι η σχέση του επισκέπτη με το έκθεμα θα πρέπει να είναι αδιαμεσολάβητη, μία γνήσια σχέση υποκειμένου - αντικειμένου για την βαθύτερη αξιολόγηση, αλλά και την βίωση της μαγείας που εκπέμπει το έκθεμα. Αυτό, βέβαια, απαιτεί αυτοπειθαρχία εκ μέρους του επισκέπτη, αλλά και συχνότερη συνδιαλλαγή με το έκθεμα.   
Το θετικό είναι ότι οι συγγραφείς και οι διοργανωτές, παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του κοινού,  βελτιώνουν τα προγράμματα, αλλάζοντας την μορφή του αφηγήματος, περιορίζοντας τον στατικό και παρατεταμένο χαρακτήρα σε κάθε ένα έκθεμα. 
Τέλος, ανυπομονώ να επισκεφθώ το Μουσείο της Ακρόπολης και να παρακολουθήσω όλα τα διαθέσιμα αφηγηματικά προγράμματα.